ทำไมใจฉันถึงหวั่นไหวทุกครั้ง
ทำไมฉันต้องเดินก้มหน้าตลอดเวลา
ฉันอยู่บนปากเหวแห่งความตาย วันแล้ววันเล่า
ไม่รู้จะสิ้นสุดเมื่อไหร่
ทำไมฉันไร้จุดหมาย
ทำไมฉันลังเลใจในสิ่งที่อยากเอ่ย
ไม่ว่าจะเป็น...ความรัก...โชคชะตา...หรือแม้แต่ชีวิต
ทุกสิ่งเลือนหายไปกับการเอ่ยลา
ฉันกลัวที่จะขาดคุณไป
กลัวคุณผ่านเลยไป
โปรดอย่าปฏิเสธหัวใจของฉัน
ฉันถูกทำลายด้วยสายตาของคุณ
หัวใจที่สิ้นหวังของฉัน
เหมือนคนโง่เขลา ทำให้ต้องเสียน้ำตา
ทำไมทุกสิ่งค่อยๆ มืดลง
ทำไมหัวใจฉันค่อยๆเริ่มเจ็บ
คร่ำครวญโหยหา...จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด
ไร้ความหมายเมื่อเอ่ยคำลา
คุณเหมือนสายลมที่พัดผ่านฉัน
โดยไร้ร่องรอย
โปรดอย่าปฏิเสธหัวใจของฉัน
ฉันถูกทำลายด้วยสายตาของคุณ
หัวใจที่สิ้นหวังของฉัน
ในสิ่งที่เป็นความจำ
หิมะแรกนี้จะหยุดตกไหม
หัวใจดวงนี้จะได้หยุดพักหรือเปล่า
หรือจะสูญหายไปเหมือนสายหิมะ
กลับมาเยือนเหมือนฤดูกาลที่หวนคืน ความทรงจำถึงเธอ
จะคงอยู่ตราบจนภพหน้าด้วยไหม
ทรุดลงกับหิมะแรก
หัวใจที่โดดเดี่ยวของฉัน
เจ็บปวดจนต้องร้องไห้
เมื่อเวลาผ่านไป หัวใจดวงนี้จะเปลี่ยนด้วยไหม
หรือจะถูกกลบฝังในกองหิมะ
ความทรงจำถึงเธอที่ฝังลึกในใจ
จะคงอยู่...ตราบวัน...ฉันสิ้นลม....
